Bozkurt NET

[Vuslatim]

Veli Can Oduncu


Ant; ölüme dirliğe
Ant; dirlikte birliğe
Ant; erdeme erliğe
Mayalandı umutlar,
Dirilecek Bozkurtlar…

Uzun zamandan beri ilk defa bir tahliye veriyorduk.
-İnşallah farkına varmazlar, diyordu Veli Can.

Cezaevi infaz savcılığı tahliye tarihimi yanlış hesaplamış, on aylık bir sapmayla, erken bırakılıyordum. Defalarca hesap yaptık, evet idare şaşırmıştı. İki firar ve birçok isyandan dolayı yanan infazımın on aylık bölümü görünmüyordu. Gardiyanlar iki gün sonra bırakılacağımı söylediler. Hapishanede arkadaşlar arasında ihtiyatlı bir bayram havası esmeye başladı. Bende ise yaşayamadığım buruk bir sevinç vardı. On yılı aşkın bir süredir doğudan batıya kadar bir çok cezaevinde birlikte olduğumuz can'larımdan ayrılıyordum. Biz bu kahramanlarla birlikte neler görmüştük neler. Değil seneleri ayları, saniyeleri bile parça parça yaşadığımız, o karanlık dehlizlerde birbirimize destek olarak ne savaşlar vermiştik.

O akşam büyük bir hücrede hep beraber toplanmamıza idare göz yumdu. Son geceyi İhsan Barutçu ve Erdoğan Tağın’la altı ay beraber kaldığımız hücrede hepimiz toplanarak geçirdik. Sohbet ederek sabaha kadar oturduk. Herkes birşeyler konuşuyordu, sanki hapishanede ki ilk zamanlarımızdı. Bu insanlara bakarken, âdeta son çeyrek yüzyılın tarihini görüyordum, o gül yüzlerinde. Ülkemizin etrafı ABD ve RUSYA tarafından ve onların içerdeki ortakları tarafından kuşatılmış, bir avuç vatanperver ülkücü de bu haçlı kuşatmasını kırarak, cennet yurdumuzu felaha çıkarmıştı.

Veli Can, arkadaşları dikkatle dinliyor fakat lafa hiç girmiyordu. Benimle göz göze gelincede tebessüm ediyor ve sağ yanağında hafif bir gamze oluşuyordu. On yıl önceki günlerimiz sanki dün gibi canlanmaya başladı hafızamda. Veli Can ondört yaşında, pol-der'li vatan hainleri tarafından yakalanarak ve bir nice işkenceden sonra tutuklanmış, Sağmalcılar taşmedresesine kapatılmıştı. Yaşı küçüktü ama o bir devdi, bir ülkü devi.
Sarsarak köprüleri
Devler geçti bu yollardan:
Dudaklarında Hun Türküleri.
Şair onu tarif ediyordu şüphesiz. Dedesi Osman Batur uçağa kement atmıştı Türkistan dağlarında. Çinlilere karşı amansız bir savaş yapan bu büyük kumandanın destanları hâlâ yaşar o kutsal topraklarda. Sağmalcılar da rahmetli Zeytin dayıdan dinlemiştim Osman Batur'un kahramanlık öykülerini. Zeytin dayı, onun komutasında, Çinlilere kan kusturan bir ilay-ı kelimetullah savşçısı. Çocuk yaşına rağmen orduya katılmış.
Türkistan Türkleri yıllarca mücadele etmişler ancak Osman Batur ve bir nice kahramanın şehadetiyle birlikte, hicret kararı alan aksakkallar Türkiye'nin yolunu tutmuşlar. Çok zorlu bir yolculukla Taklamakan çölünü geçmişler ve yoğun bir şekilde devam eden Çin birliklerinin takibi altında Himalayalara kadar varmışlardı. Ancak bu bölgede Tibet çetecileriyle defalarca çatışmaya girmişler, geçitvermez dağları, açlık, susuzluk ve her türlü meşakkati de yenerek Hindistan sınırına ulaşmışlardı. Bir dizi görüşmeler neticesi bir kısmı Suudi Arabistana diğer bir kısmı da ülkemize gelmişlerdir. İşte "Sartaphanoğlu" Veli Can onların çocuğu, o çile neslinin yadigarıydı. Ama çile bitmemiş, dedelerinin, Çinlilerden gördüğü zulmün bin fazlasını Veli Can'lar özyurdunda görmüş, o inci gibi dişleri pol-der'li köpekler tarafından kaç kere kırılmıştı!..

Veli Can'a bakarken bir olay canlanıyordu gözlerimde. O gün, bir-iki saat birlikte bahçede volta atmış, dinlenmek için, sandelyemiz olan büyük taşların üzerine oturmuştuk. "Peykeler, duvara mıhlı peykeler" diyordu Necip Fazıl. Bizde, yerlere mıhlı taşların üzerinde, mazinin derin mevzularına dalmış, öylece sohbet ediyorduk. Gaziantep'in kızgın güneşi tam tepemizdeydi ve hücrelerde geçirdiğimiz havasız kapalı günlere inat masmavi bir gökyüzü, tertemiz bir hava vardı. Bir sünger gibi bedenim güneş ışınlarını emiyor ve zaman, Veli Can'ın bal muhabbetiyle âdeta duruyordu. Yaklaşık iki saat sonra.

-Biraz gölgeye geçelim, dediğimde, o sendeleyerek ayağa kalktı ve bir taraftan başını tutarak:
-Öf be hoca, hiç demeyeceksin zannettim.
Karanlıkta çok kaldığı için güneş ışınları onu çok rahatsız ediyormuş, ama ben güneşli tarafa gidelim dediğim için, sırf beni kırmamak uğruna kendi arzularını bir kere daha feda etmiş ve iki saat bu çileye katlanarak, asalet, nezaket ve estetizmin doruklarından, bizlere bir taşmedrese dersi daha vermişti.
Hapishanede ki bütün arkadaşlarımızın hayatında bu gibi zarafet ölçüleri vazgeçilmez bir ilke olarak yer almıştı. Birine sevmediği bir şey bile ikram edilse kesinlikle onu reddetmezdi. Zehir verseler onu zemzem diye içerdik. Hatır, gönül burada gerçek anlamlarıyla yaşatılıyordu. İnsanlık ihtişamlı günlerinin başdöndürücü sarhoşluğunu bizim hayatımızda tekrar yakalamış, tarihini yeniden yazıyordu. Geçici heveslerden ve gündelik telaşlardan uzak, feragat ve fedakarlık gibi üstün değerleri zirvelere taşıyan arkadaşlarımız vazifelerinin ince yollarını bütünüyle keşfetmenin verdiği rahatlıkla hasta ruhlara şifa dağıtıyorlardı. Ya kudurdular, ya duruldular... Ya kasırga gürültüsü ya da gece sessizliği... Bir altın nesil oldular...
Bir taraftan kafamda böyle hatıralar canlanıyor, diğer taraftan arkadaşları dinliyordum. Bir arkadaşımız ezan okumaya başladı. Susmuştuk. Ilık bir ses. İnsan ruhunun derinliklerine işleyen bir huzur rüzgarı. Sabah ezanının ötelere götüren havası bir anda hapishane maltasına hâkim olurken, bizlerde yere çarşaflar sererek, o kâbus hücresini bir özgürlükler beldesine dönüştürmüş ve cemaat olarak namazımızı eda etmiştik. Ne de çabuk sabah olmuştu.

Arkadaşların bir kısmı uyumak için hücrelerine çekildiler. Biz volta atarak muhabbete devam ediyorduk. Veli Can’a gidip yatmasını söylediğimde itiraz etti. İhsan Barutçu ve Erdoğan Tağın’da yatmadılar. Tahliye müzekkeresi de bir türlü gelmiyordu. Hepimiz yorulmuştuk. Hava karardı, gelen giden yok. Nihayet saat 20:00 dolaylarında giderek yaklaşan ayak sesleri bizi hareketlendirdi. Kalabalık bir ekip geliyordu anlaşılan.
Arkadaşlar üstümde bir falçatanın olmasını istiyorlardı. Ne de olsa sol siyasilerin bölmesinden geçecektim. Başkan:
-Aman ha. Bir sürpriz olmasın. Yanına bir şeyler al da öyle git.
Ben “gerek yok” dedikçe, onlar ısrar ettiler. Oldukça keskin bir bıçağı yanıma alarak hazırlandım.
Ayrılık çok zor olacaktı. Cezaevi savcısı ve müdür tahliye müzekkeresiyle hücrenin kapısına gelmişlerdi. Veda sahnesi dayanılacak gibi değildi, birbirimize sarılmış ayrılamıyorduk. Savcı beklemekten sıkıldı ve kendince bir çıkış yolu buldu:
-Haydi acele edin, bir kişi yola vurmak için bölme kapısına kadar gelebilir.
Sözde küçük bir taviz veriyordu idare. Yunus Meral'le bölme kapısına doğru yönelirken, geride bıraktığım arkadaşlarımı düşünerek, karmaşık duygular içinde, tahliyeme bile sevinemeden kendimi dışkapıda bulmuştum. Bu arada üstün gayretleri ile tahliyemi sağlayan (bu gün hayatta olmayan) büyük insan Mehmet Öztürk kardeşimin çabalarını düşünerek yürüyordum. Öztürk, yanına bir muhasip alarak mahkeme heyetine götürüyor ve on aylık erken bırakılmam onun hesap oyunu sayesinde gerçekleşiyordu.

Ben iki kişiydim artık, ikiye bölünmüştüm ve birini orada bırakarak diğeriyle dışarıya yöneldim. Kapıda bir başka canlar beni bekliyordu. Adil Aşkaroğlu ve diğer kardeşlerim. Bu sefer kavuşma sahneleri yaşanıyordu.
Biz nasıl bir nesildik... On yıllık işkenceli, sürgünlü ve ölümlerle dolu bir cezaevi ortamından sonra tahliyeme bile sevinemiyordum. Çünkü, ruhumun yarısı içeride arkadaşlarımın yanında, diğer yarısı ile ancak dış dünyadaydım.
Mahzunluk duygusu her yanımı kuşatmış, kımıldayamıyorum. Gittikçe ağırlaşan bu his yoğunluğu beynimi teslim alırken, bedenim de bu istilaya karşı fazla bir direnç gösteremiyor. Hüzün ve utanç karışımı bir hücum bu. Hislerimin en mahrem kalelerini zapteden bu utanç duygusundan kurtulmam lâzım ama arkadaşlarım içerde, ben dışardayım. Hazmedemiyorum doğrusu. Yakalandığım bu ruh kasırgasından hasarsız sıyrılmak için bir çıkış yolu arıyordum. Nafile... His fırtınası dinmek bilmiyor. Bir tesselli bulmak için kenarından köşesinden bir şeyler aramaya çalıştıkça, ulaşabildiğim mazinin ihtişamlı günleri sadece şuurumu kamaştırıyor.
Herşeye rağmen kaybeden biz değildik. Özgürlük ve esaret kavramları bizlerin dünyasında asli manalarıyla vücut bulmuş, kapımızdaki gardiyanlar esaretin dayanılmaz acısını yaşarken, bizler karanlık hücrelerimizi gül bahçesine çevirip ruh dünyamızdan fışkıran sonsuzluk pınarlarından, kana kana soğuk sular içmiştik.
Zelzele tarlasına dönen ruh dünyamda, bir müddet sonra, gene bir sarsıntı olacak ve takvimler 26 mart 1988'i gösterirken o kara haberi alacaktım.
Veli Can şehit olmuştu.

Ne kervan kaldı, ne at, hepsi silinip gitti,
"İyi insanlar iyi atlara binip gitti."



Yusuf Ziya ARPACIK

[Vuslatim]

26 Mart 1988'de Şehit edilen Ülkücü Velican Oduncunun

Yiğit Anası 'LEZZET ANA'yı' kaybettik.

Cenaze namazı yarın Güneşli Altay camiin'de kılınacaktır.

Tüm ülküdaşları cenaze namazına bekleriz

Ruh'un Şad olsun.!

[Vuslatim]

Annemizin ruhu Sad, kabri Nur ve mekani Cennet olsun...

Yigit anamiz yigit evladina kavustu...



TANRI TÜK´Ü KORUSUN VE YÜCELTSIN

[Gokcebala]

Bir yalan için yandıkça yandım,
Koskoca hiç’i yar sandım anne…
Kara gözlü bir kahpeye kandım,
Ben kahpeliğe aldandım anne…

Sevdayı kavga,vuruşmak bildim,
Ne boyun büktüm,eğildim anne…
Keskindi sözler hançerden dildim,
Satılacak mal değildim anne…

Hep tükendikçe öfkemden doldum,
Kendi susumda boğuldum anne…
Aşk depreminin enkazı oldum,
Topla ne olur dağıldım anne…

Ne olur topla dağıldım anne…

Dağıldım anne…

Anne…

V.ODUNCU...

Velican oduncu

Ömrünü asil ve onurlu bir evladin sahadet cilesi ve gururu ile geciren Annemize

ALLAH RAHMET ETSİN MEKANİ CENNET OLSUN .

[Vuslatim]

[Vuslatim]

Mekanim.net, AldirmaReis Ülküdastan alintidir...



LEZZET ANAYI KAYBETTİK .....



Gülen başkaları ağlayan biziz…

Nede güzel söylemiş bu sözü söyleyen. Sanki Ülkücü Harekete mensubiyet şuuruyla bağlı olanlar için söylenmiş bir sözdür.

Ülkücü Hareket içerisinde yürek yakan bir isim vardır Velican Oduncu. Doğu Türkistan’da Çin zulmünden kaçarak geldikleri Türkiye’de çilelere gark olmuştur.

Gökbayrağın altından albayrağa koşarak gelen bir Doğu Türkistan yiğididir Velican Oduncu. .....


Çin zulmü altında yapılan işkencelere karşı dik duruşun adı olan Osman Baturun kanından canındandır Velican. “Çinliye Silahımı Vermem” diyerek mücadeleye atılan şehadete nazmeden o yiğidin kanından canındandır Velican…

Lezzet Ananın kuzusu işte o Velican…

Komünizmin çirkefliğinden Ata yurdu terk eden Velican Ana yurtta Komünizm safsatasına kapılmış kancıklara karşı bıyığı terlemeden atılmıştır meydana…

Ülkü adlı yare gönül veren bu Velican daha bıyıkları terlemeden zindanla tanışmıştır. Urumçide Ata yurttaki soydaşları gibi…

Zindanlarda terler bıyığı. Türkiyenin gündemine bomba gibi düşen Sağmalcılar firarilerinden biridir Veli…

Ata yurttan ana yurda koşup geldiği vatanda mahpusluk düşer nasibine, firarlık düşer nasibine öz vatanında kaçak olur Velican.

Firariliğin ardından yeniden düşer. 1964 doğumlu olan Velican ne umutlarla geldiği Türkiye’de 1978’de tanışır zindanlarla. Polderli köpeklerin işkencelerinden geçer o bıyığı terlemeden zindana düşen yiğit.

Tanıştığı zindanlarla Şahinbeyin yurdu Gazilik payesinin şehri Antep’te şehadet şerbetini içer. Kancıkların pususuna düşer 1988 Martında. Yanına gelen Yusufiyelilere sorar Başbuğ “Velicanın olayını. Gözleri dolar Velican deyince Başbuğun.

İşte öyle bir candır Velican…

Diyor ya şair “Sen gitmeyeydin de canım gideydi Velican…”

İşte o canı doğuran Ana… Ülkücü şehid anası Doğu Türkistan topraklarından Ana yurda koşup gelen oğlunu zindanlara veren Lezzet Ana bugün aramızda yok.

Lezzet anayı kaybettik… Şimdi o kuzusunun Velisinin Canının Velicanının yanında…

Mekanı Cennet Olsun…

Bu satırları hamasi nutuk sayanlara da bir kez daha hatırlatmak istiyorum bu satırlar “Ahde Vefa” adına kaleme alınmıştır. Hani sizin hiç bilmediğiniz ruh dünyanızda olmayan Ahde vefa….

SEZER YOZGAT

[sinan37]

Allah Rahmet Eylesin..


Velican ODUNCU ÜLKÜDAŞIMIZA selamlar götür LEZZET ANA.....

[Vuslatim]

VELİCAN'IN ANNESİ UĞURLANDI ....



Şehit Velican Oduncu'nun annesi Lezzet Hatun 21 Şubat 2009'da sabaha karşı İstanbıl Güneşli'deki evinden vefat etti. Vefat haberi üzerine çok sayıda Ülkücü Oduncu ailesinin evine gelmeye başladı.

Aileyi bu acılı gününde yalnız bırakmayan teşkilat mensupları, Bağcılar İlçe Başkanı Ali Erdemir başta olmak üzere cenaze merasiminin bütün safhalarıyla yakından ilgilendiler.

MHP Genel Başkan Yardımcısı Atila Kaya Ankara'dan gelerek cenaze merasimine iştirak etti. MHP İstanbul İl ve Ocak teşkilatları tam kadro olarak cenazede yer aldılar. Güneşli Evren Mahallesindeki Kazankent Camiinde öğlen namazı sonrası kılınan cenaze namazı akabinde Güneşli Kabristanına gidildi. ....




Cenaze burada geniş katılımlı bir törenle dualar eşliğinde toprağa verildi.

Görüntüler;















ulkum.com