 |
|
|
|
Konu Basın-Yazarlar
Bir zamanlar Rusya bizden Kars’ı istiyordu. Suriye, Hatay’ı kendi toprakları içinde gösteriyordu.
Halen Kıbrıs’ı Megola İdea’sına katmak için çırpınan Yunanistan var karşımızda.
Önceden bu taleplere karşı bilhassa medyada kollektif bir direnç vardı. Gazeteler milli konularda tek vücut hareket ederlerdi.
1950’lerde, 60’larda, 70’lerde durum böyleydi. Kıbrıs konusu gündeme geldi mi; Bab–ı Ali’nin kalemleri Rum tarafını kılıç gibi keserdi.
Ama şimdi öyle değil.
Şimdi bir çok gazeteci, Türk tezinin değil, Rum tezinin uşaklığını yapar hale geldi.
Bazı gazeteciler sanki Yunan gazetelerinde yazı yazıyormuşçasına ve Atina’dan maaş alıyormuşçasına “Yunanistan’ın çıkarlarını” savunur hale geldiler.
Onlara göre Avrupa Birliği’ne girmek için Kıbrıs’ı vermeliymişiz. Kıbrıs artık Türkiye’ye yükmüş. Ve hatta Kıbrıs’ı en çok par verene satmalıymışız.
Bugün, medya bu durumda.
Dün böyle değildi ama.
Önümde eski gazeteci Lütfü Akdoğan’ın bir kitabı var: “Krallar ve Başkanlarla 50 yıl”.
Akdoğan, gazetecilik hayatı boyunca yaşadığı olayları aktarmış kitabında.
Bir hatırası var ki, bugün bütün gazetelerin girişine çerçeveletip asılacak cinsten.
50 yıl kadar önce 25 yaşlarında genç bir gazeteci iken, çalıştığı gazete tarafından Suriye’ye gönderiliyor Lütfü Akdoğan. Dışişleri Bakanı Salâh Bitar ile bir mülakat ayarlanıyor kendisine.
Gerisini kendi kaleminden okuyalım:
“Salâh Bitar, bizi görünce ayağa kalktı, elimizi büyük bir nezaketle sıktı. Fransızca olarak bana:
“Sizinle hangi dilden konuşacağız” diye sordu.
Ben “Arapça konuşabiliriz sayın Bakanım” dedim.
“Arapça mı?” diye sordu. “Benim bildiğim Türkler, artık Arapça’yı unuttular, Kur’an’ı unuttular, camiyi unuttular; eskidendi o. Türkler bütün İslamiyet’e sahiptiler” diye devam etti.
“Aman sayın Bakan! Türkler Arapça’yı, İslamiyet’i ve camiyi unutmadılar. Size yanlış bilgi verilmiş galiba. Türk halkının yüzde yüze yakını Müslüman. Camiler dolup taşıyor. Dünyanın en güzel, en muazzam camileri İstanbul’da”.
“Peki siz Arapça’yı nerede öğrendiniz” diye sordu Bakan.
“Ben Hataylıyım” der demez
“Hah, gördünüz mü? İşte Türkler, Hatay’ı bizden gasp ettiler. O, bizim bir parçamız. Türklerle halledilemeyen bir sürü meselelerimiz var. Bunların başında da İskenderun sancağı gelir. İskenderun sancağı bizimdir”.
Tepem atmıştı. Gençtim. Atatürk’ün prensipleriyle yetiştirilmiştim. Biz sadece “Atatürk”, “bayrak” ve “millet” kelimeleriyle yaşıyorduk. Tek bildiğimiz şey oydu. Bayrağımıza, Atatürk’e ve toprağımıza dil uzattırmayız.
Önümdeki evraklarımı, notlarımı topladım. Ayağa kalktım, ve “Sayın Bakan, arabanız aşağıda. Buradan Hatay’a 3–4 saat içinde gidebilirsiniz. Buyurunuz, gidip Hatay’ı alınız. Sancak İskenderun sizi bekliyor” dedim.
Bakan ve gazeteci arkadaş şaşırmış kalmışlardı. Benim ayağa kalkmamla birlikte onlar da ayağa kalktılar. Her ikisinin elini sıkarak dışarı çıktım” (L. Akdoğan, a.g.e. sf. 61)
Şimdi, bir yukarıdaki olayı okuyun bir de bugünkü gazetecileri düşünün.
50 yıl önce Suriye Dışişleri Bakanı’na, üstelik Şam’da ve kendi konutunda “Sıkıysa git Hatay’ı al” diyen yürekli gazetecilerden, “Buyrun, Kıbrıs’ı şurdan verelim” diyen gazeteci bozuntularının eline düştük.
Dün yürekli, vatansever gazeteciler hakimdi Bab–ı Ali’ye.
Bugün ne yüreği ne de vatanseverliği kalmış bir sürü satılmışın boy gösterdiği medya var.
Başka söze ne hacet. Muharrem Bayraktar -Y.mesaj
|
|
|
| |
|
|
| Giriş |
| Hala hesabınız yok mu? Hemen buradan açabilirsiniz. Kayıtlı bir kullanıcı olarak yorum ayarları ve isminizle yorum gönderme gibi birçok avantajlara sahip olacaksınız. |
|
|
|
| Haber Puanlama |
Ortalama Puan: 5
Toplam Oy: 4
|
|
|
Haber :
Üyeler :
Servisler :
İletişim :
Dökümantasyon :
