Bunun başlangıcını Sedat gibi idareciler çekti. Sedat ve ardından Mübarek gibi bugünkü yönetim kadroları, bölgede kartların yüzde 99’unun Amerikanın elinde olduğuna inandılar. Onun peşinden koştular. Bizim hükümet de öyle. Bunun için kendisini iktidara getiren tabanını dinlemek yerine Washington’un avazına kulak veriyor. Ama 11 Eylül’den beri yeni bir soğuk savaş dönemi başladı. İslâm dünyası, artı bütün dünya ile, ABD-İsrail bloku arasında bir soğuk savaş bu. Yeni bir kutuplaşma dönemi. Türkiye de ister istemez bunun merkezinde yer alacak ve merkez kutuplarından birisini teşkil edecek.

SSCB-ABD arasındaki iki kutuplu dünya dengesi ve soğuk savaş sırasında, tehdit bize kuzeyden geliyordu. Ama şimdi kuzeyde, batı ve doğu sınırlarımızda bizim için hiçbir tehlike kalmadı. Tehlike şimdi güneyden geliyor. Türkiye kendisini, yeni soğuk savaş dönemine göre ayarlamalı ve kendisine yeni bir konum belirlemelidir. Amerikan idaresine yön verenler, 11 Eylül’ü bir milat olarak kabul ediyorlar. Thomas Friedman’a göre, bu bir ilân edilmemiş Üçüncü Dünya Savaşıdır. Müstakbel Irak idaresinin sorumlularından CIA eski Başkanı Woolsey gibilerine göre ise, bu bir Dördüncü Dünya Savaşı’dır. Hangisi olursa olsun, yeni bir dönemin arefesindeyiz. Artık ABD’ye güvenmemiz ve onun sığıntı veya yanaşma ‘(embedded ally) müttefiki olmamız mümkün değildir. Dolayısıyla alternatif kartları açma vakti gelmiştir. Güneyden gelen tehlike arttıkça ve çember daraldıkça Türkiye bölgesel bir güvenlik şemsiyesi oluşturmanın yollarını aramalıdır.

Krizler fırsat doğururmuş. Şimdi böyle bir fırsat da doğmak üzere. İsrail-Amerikan ittifakına karşı Türkiye gardını almalı ve bugünden tezi yok, Suriye ve İran ile bölgesel bir işbirliği ve güvenlik şemsiyesi oluşturmanın yollarını aramalıdır. Bu çekirdek ileride geliştirilmelidir de. Bağdat’ı, karşı kampa kaptırmanın zararlarını telâfi etmek ancak bu şekilde mümkün olabilir. İran ve Suriye kuşatılmış ve hedef ülkeler durumundadır. Sıra ondan sonra şöyle veya böyle Türkiye’ye gelecektir. Karşı kamp, civarda potansiyel olarak güçlü ülke istemeyecektir. İran, Afganistan ve Irak kıskacıyla sıkıştırılmıştır. Suriye ise güdümlü ve kukla Irak rejimi ile İsrail arasında sandviç durumuna düşürülmüştür. Sırtını güvene almak için Türkiye’ye ihtiyaçları vardır. Bundan sonra Suriye, Filistinliler ve Hizbullah için tazyik altında tutulacaktır. Bu unsurlardan feragat etmesi istenecektir. Türkiye istemeye istemeye güneyde ABD ile sınır komşusu olmuştur. Bunun Suriye cephesi ile genişletilmesine tahammülü olamaz. Bu bakımdan, mutlaka Suriye ve İran ile ortak savunma politikalarına giden yolu açmalıdır. Ancak Irak’ın kaybı bu şekilde telâfi edilebilir.

***

Hatırlanacağı gibi, Amerikalı şahinler sürekli olarak Afganistan ve Irak için Türk modeli önerisini ortaya atıyorlardı. Öyle diyerek bizi kendi çıkarlarına âlet ettikleri, işbirlikçi durumuna düşürdükleri gibi, çaktırmadan da bizi kuşatmış oldular. Hâlâ Powell, Türkiye’nin Irak’ta model olacağını söylese de Türkiye’nin işgal rejimine model olması onun için onur değil, ancak onursuzluk olur.

Türkiye konusunda asıl gerçeği, savaş öncesinde bir an önce Türkiye’yi iğfal ederek Kuzey Cephesini açtırtmak için gelen ABD eski büyükelçisi Mark Parris söylemiştir. Şöyle diyor: “Bir yıl önce Türkiye, İngiltere dışında Amerika’nın en güvenilir müttefiki olarak görülüyordu. Durum şimdi farklı...” Parris’e göre, 2 ülke arasında tezkere konusunda ABD’de hayalkırıklığına yol açan gelişmeler yaşanmasaydı dahi ilişkilerin çerçevesi yine değişecekti, çünkü Irak harekâtından sonra bölgenin yapısı temelden değişecek. İşte Türkiye’ye İkinci Cephe açtırmak isteyenler, Türkiye’yi kendi aleyhinde suç ortağı konumuna düşüreceklerdi. Bereket ki Meclis tezkereyi reddederek Amerikan askerinin ülkemizde yerleşmesine izin vermedi. Artık bu karşı eğilim adım adım tahkim edilmelidir. Devlet bunun çarelerini aramalıdır. Tanım ve değişim daha önce yapıldığı gibi taktik değil, bu sefer stratejik olmalıdır. Türkiye kendisini ve gelişmeleri yeniden tanımlamalıdır. Türkiye Irak’taki iç dinamik ve dengelerin değişmesinden dolayı özellikle siyasî açıdan tazyik ve taciz altında olacaktır. Petra Bank’ı batırması ve Amerikan paralarını çarçur etmesi nedeniyle yıpranmış bir isim olan Ahmet Çelebi yerine müstakbel başbakan namzetleri arasında Talabani fırıldağı Behram Salih de gösterilmektedir.

***

Amerikan yönetimi ve onun arkasındaki Yahudi takımı çıldırmış bir durumdadır. Paul Wolfowitz’in ortaya attığı demokratik emperyalizm ve domino etkisi yaklaşımını hararetle destekleyen ve baştacı edenler bu çevrelerdir. Şimdiden Amerikan yönetimini İran ve Suriye hatta Türkiye’nin üzerine kışkırtmaya başladılar. ‘Irak sadece bir başlangıçtı’ diyen New York Daily News’den Zev Chafets 2 Nisan tarihli yazısında Şam rejiminin anti Amerikan faşist bir rejim olduğunu ve Suriye’yi işgal altında tuttuğu ileri sürülüyor. Bununla da kalmayan Chafets, İran’ın içten devrilebileceğini ancak teokratik rejimin Kuzey Kore’ye eşit bir nükleer tehlike olduğunu ve zamanla yarışan ayetullah rejiminin ayları geçmeyen bir çaba ile nükleer silahlar elde edebileceğini ve bu durumda sınırdaki (Irak) yüzbinlerce Anglo-Amerikan askerlerine tehdit teşkil edebileceğini varsaymakta, buna mukabil ABD’nin popüler olmayan rejimin içten çökmesini beklemek yerine harekete geçerek İran’ın nükleer bir güç olmasına sabır gösteremeyeceğini öngörmektedir. Daha önce Irak’ı da bu şekilde hedef göstermişlerdi.

Yahudi lobisi bize de şimdiden İkinci Cephenin hesabını sormaya başladı bile. İşbirliğimiz yeterli olmadı. Onlar için en iyisi yokolmamız. AKP hükümetine icazet veren Yahudi lobisinin tanınmış simalarından Henri Barkey açmış ağzını yummuş gözünü, Türkiye’ye saldırıyor. William Safire’ın kopyası zannedersiniz. Henri Barkey ‘Kuzey Cephesi açılsaydı şimdi Bağdat’ta idik’ diye iç geçirmiş ve bunun hesabını ve sorumluluğunu AKP’ye yüklemiş. Yahudi lobisinin homurdanmaları bununla da kalmıyor. İsrail’in askeri strateji alanındaki uzman kıdemli gazetecilerinden Ze’ev Schiff Türkiye’nin Amerikalıları şaşırttığını, hayalkırıklığına uğrattığını ve savaş planlarını altüst ettiğini ve Irak’ın direnişine dolaylı katkı sağladığını ileri sürmüştür. Türk-Amerikan ilişkilerinin bununla büyük bir yara almış olduğunu yazıyor. Buna mukabil, Ürdün Kralı Abdullah’ın, babası Kral Hüseyin’in 1991’de yaptığından çok daha fazla hizmette bulunduğunu ifade etmektedir. Elbette askerleri, hükümete karşı kışkırtmaya ve uluslararası ilişkilerde Türkiye’yi taciz etmeye yelteneceklerdir. Ama aksi varid olsaydı bile, durum değişmeyecekti. Artık ilişkiler rayından çıktı ve çıkması da mukadderdi. Bu bizden değil, işgalle birlikte gelen bünyevî ve yapısal değişimden kaynaklanıyor. İlişkilerin mahiyeti değiştiğinden objektif olarak eski statüsüne avdeti mümkün değildir. Ama İsrail gözlüğünden bakanlar için hiçbir şey fark etmeyecektir. Öyleyse bunun gerekleri yapılmalı ve Türkiye kendisine yeni bir konum belirlemelidir. Türkiye’nin bu durumda, İslâm dünyasına uzanmaktan ve sarılmaktan başka çaresi kalmamıştır. Cok geç kalmadan ve yeni kurbanlar vermeden derleyici ve toparlayıcı olmak da ona düşer.

Mustafa Özcan
Sonsasaniye