Yunanistan Başbakanı Simitish AB Dönem Başkanı sıfatıyla “Enosis’i başardık” derken Dışişleri Bakanı Abdullah Gül “eğer dediyse” diye söze başlayarak bir büyük gerçeği örtme ve de tevil etme manevralarına başvuruyor. Halbuki AB-Yunanistan ve Kıbrıs Rum kesimi açısından Enosis gerçekleşti bile.

Şüphesiz bu bir gasp apaçık bir haksızlık, kanunsuzluk ve anarşidir. AB, Rumları birliğe almakla aslında kendi muktesebatını ve şartlarını baştanbaşa çiğnemiş oldu. Böyle bir birlik ne derece objektif olabilir. Hak, adalet, demokrasi çağdaşlık, hürriyet hepsi oluşturulmaya çalışılan Hıristiyan Birliği için birer bahane ve alet olarak kullanılıyor.

Hal böyle iken, oldu-bittilerle Kıbrıs yutulurken Abdullah Gül “Eğer böyle dediyse Türkiye ve Rauf Denktaş haklı çıkar” demekle yetiniyor.

Peki haklıysanız hani müdafanız. Türkiye’nin yapması gereken Smitish’in sözlerine yorum getirmek midir, sadece.

Hani sizin teziniz, programınız, karşı, tedbirlerniz, atağınız?

Bir başka örnek verelim:

Kürt liderler konuşuyor:

Barzani, “Kürt Devleti bizim tabii hakkımızdır” derken; Talabani “Eğer, Türkiye Kerkük’ü gündem ederse biz de bir Kürt şehri olan Diyarbakır’ı gündem ederiz” diyor.

Amerikan himayesindeki bu meydan okumalar karşısında Türk Dışişleri Bakanı bir uslup ayarlaması yaparcasına “Dikkatli Konuşun!” diyor.

Bunun anlamı nedir?

“Zaten gerekeni yapıyorsunuz bari uslubunuzu ayarlayın” demek midir?

Yoksa “taktik hata yapmayın” demek midir?

Veya “Nasıl olsa kervanınız yürüyor, iş olacağına varacak, biz zaten Musul-Kerkük’ten, vazgeçtik. Bari konuşmalarınızla kamuoyunu tahrik etmeyin” demek midir?

Veya acaba “siz bildiğinizi yapın biz haberi Komisyonlardan alır ona göre hareket ederiz” anlamına mı gelmektedir?

Hepsi de zillet, pasiflik ve insiyatifsizlik anlamına gelmiyor mu?

Sen bir devlet ve millet adına konuşuyorsun.

Adam “ben devleti kurdum-kuruyorum” diyor.

Daha önce bu girişimi “savaş sebebi” sayan devlet kararı almışsın. Şimdi iş hedefine varırken harekete geçmen gerekirken uslup tavsiyesi ve bir nevi nasihat ediyorsun.

Böyle bir tavrın ya da pasifliğin devleti ve milleti temsil edemeyeceği açıktır.

Adamlar işgali tamamlamış biz ise “sevelim-sevilelim, dünya kimseye kalmaz” yaklaşımındayız.

Açık konuşalım: Kerkük, Musul, Kıbrıs gitti. Türkiye’nin eli-kolu budandı. Şimdi sıra bütüne gövdeye geldi. Biz hâlâ sevgi-barış, müttefik edebiyatları peşindeyiz.

Bir 23 Nisan’ı daha geride bıraktığımız bu günlerde yeniden “Milli Egemenliğimizin tanımını yapmak ve O’na sahip çıkmak” mecburiyetinde olduğumuzu bir kez daha hatırlayıp, yetkilileri uyarmalıyız.

Ali Değirmenci
Y. Mesaj