İşte beklenen gün geldi; vatandaş sandık başına yürüyor, adaylar heyecanlı. Bir seçim propagandasıdır sürüp gitti. Dalgın dalgın yürürken yanımdan geçen bir seçim arabasının aniden müziği açmasıyla korkudan zıpladığım zamanlar da oldu, yerde gördüğüm bir MHP bayrağını, içimde bir sızı hissedip, yerden alayım derken ezilme tehlikesi yaşadığım zamanlar da. Maziyi anımsatır bunlar bana; çocukken de yerdeki bayrakları alır, temizleyip evimizin balkonuna asardım.
Yine çocukken yaşadığım bir miting günü geldi aklıma. Büyüklerim miting var haydi hazırlanın dediklerinde ben mitingin ne olduğunu düşünmekle meşguldum. Hoparlörlerden "Türkeş geliyor, Türkeş geliyor!" sesleri yükseldi, atladik 92 model Toros'umuza, açık olan camlardan çıkardığımız ellerimizin birinde MHP bayrağı, diğerinde Bozkurt selamı, büyük bir heyecanla Başbuğ Türkeş'imizi karşılamaya gidiyoruz. Arabanın hızı arttıkça ellerimiz iyice üşüyor tabii, Bozkurt selamı yapan parmaklarımız artık birleşmiyor. Babam: "pes etmek yok, kaloriferi açayım ısıtın ellerinizi.". Babam ne derse o olur, hemen ısıtıp ellerimizi aynen devam ediyoruz, araçlar duruyor, Türkeş'imizi alıp, miting meydanına döneceğiz. Dönerken de aynı coşkuyu yaşıyoruz, bu defa hopalörler "çırpınırdı Karadeniz, bak şu Türk'ün bayrağına!.." diyor. Meydana varıyoruz büyük bir coşkuyla Türkeş'imizi dinliyoruz, alkışlıyoruz ve uğurluyoruz. Yaşanmaya değer, güzel günler...
Aradan çok seneler geçti, bu sefer ziyaretçimiz Devlet Bahçeli'ydi. Fakat artık ne babam ne de ben istekliyiz konvoylara, mitinglere katılmaya. Boyabatlı, Sinoplu eski coşkusunu yitirdi. Seçim meydanlarında sadece bayraklar ve Bozkurtlar kaldı, böyle mi olacaktı?.. Kendime kızıyordum, neden davama sahip çıkmayacakmışım ki? Neden miting meydanlarında -tabiri caizse- amigo olmayacak, herkesi coşturmayacakmışım?.. Bir yanım sürekli bunları tekrarliyorken diğer yanım, "Naci ne sen eski Naci'sin ne de MHP eski MHP!" diyordu. İrkildim, bunu nasıl düşünebilirdim? Hızlı adımlarla seçim bürosuna gittim, Ocak'tan eski arkadaşlarım oradalardı (Ortaokulda beraber olduğum arkadaşlarımdan liseyi şehir dışında okuyacağım için ayrılmıştım bu sene 4. sene), kimisi çay dağıtıyor kimisi dışardaki arabaları bayraklarla süslüyor, yani kimisi onu yapıyor, kimisi bunu yapıyor ama herkes bir şekilde davasına hizmet ediyordu, utandım. Beni görünce şaşırdılar, hoşgeldin dediler. El sıkıştık, sarıldık derken size yardıma geldim dedim var mı yapabileceğim bir şeyler? Kömürlüğün anahtarını tutuşturdular elime, "odun, kömür getir de sobayı yakalım, çay hazır zaten, kahvaltımızı yapar devam ederiz..." deyip gönderdiler zemin kata. Mutluydum, eski günleri tekrar yaşabilecektim belki de. Öyle de oldu eski günler canlandı gözümün önünde, işte ben buyum dedim kendi kendime, dava adamıyım ben! O günü hayatımın en güzel günlerinden biri olarak kaydettim ajandama.
MHP değişmişmiş, ne değişmedi ki Türkiye'de? İçtiğimiz suyun tadı, soluduğumuz havanın kokusu değişti, denizin rengi hayatın akışı değişti. Tüm bunlar bir yana ben kendim değiştim, kim ben değişmedim diyebilir ki?..
At ölür meydan kalır, yiğit ölür şan kalırsa; kişiler değişir, kişilikler değişir ama yapılanlar gün gibi, davamız dağ gibi ayakta kalır! Allah yar ve yardımcımız olsun, Allah Türk'ü korusun!